ဆောင်းပါး

” ကျွန်တော်တို့နိုင်ငံ၏ နိုင်ငံရေးမြင်ကွင်းထဲ၌ ဇာတ်တူသားစားသော လူစုတ်များကို တွေ့ရသည်။နိုင်ငံကောင်းစားဖို့ထက် ငါကောင်းစားဖို့ကို ပိုဦးစားပေးသူများလည်း တွေ့ရ၏။နိုင်ငံအတွက် အလုပ်လုပ်ဖို့ထက်၊နိုင်ငံရေးလုပ်ကွက်က ရရှိလာမည့်အကျိုးအမြတ်ကို ကောက်ရိုးလှည်းနောက်က တကောက်ကောက်လိုက်နေ့သည့် နွားငတ်လို တစ်မျှင်ရတစ်မျှင်စား လုပ်နေသောငနွားတွေသာ နေရာတကာ တစိုးတမိုးတွေ့လာရသည် “ အောင်မှူးဝေ ကိုမောင်မောင်ငြိမ်းချမ်းတစ်ယောက် ကိုဗစ်၁၉ကြောင့် အိမ်ထဲအောင်းရချိန်ကြာသည်နှင့်အမျှ စိတ်ကယောက်ကယက်ဖြစ်လာ၏။အိမ်ဝင်းထဲက ရေကန်ထဲမှာ ငါးမျိုးစုံထည့်မွေးထားသည်ကို သတိရသဖြင့်ပျော်သွားသည်။ ” ငါးမျှားမယ်” ငါးမျှားတံ၌ငါးမျှားကြိုးငါးမျှားချိတ်တပ်နေသည့် ကိုမောင်မောင်ငြိမ်းချမ်း၏ ပြောင်လျက်ဝင်းလျက်ရှိနေသော နဖူးကြီးကိုကြည့်ပြီး သူ့မိန်းမက တိုးတိုးရေရွတ်၏။ ” ဝေဘါဂီကို ပို့လိုက်ရင် ဆံပင်တွေများပြန်ပေါက်လာလေမလား” ကိုမောင်မောင်ငြိမ်းချမ်းတစ်ယောက် ငါးမျှားတံပြင်ဆင်ပြီး ခြံထဲဆင်းသွားသည်။သူ့မိန်းမက သူ့နောက်ကနေကြည့်နေ၏။ (more…)

ယနေ့ခေတ်တော့ ကောလာဟလကို ပါးစပ်ဖြင့်သာမက လက်ကပါ တောက်တောက်တက်တက်လုပ်၍ ပြောဆိုဖြန့်ဝေလာနိုင်သည်။ဖုန်းဘေလ်တစ်ထောင် ရှိလျှင် အတော်များများဖြန့်ဝေလာနိုင်၏။ကောလာဟလက လူကို အတော်ဒုက္ခပေးပါသည်။တမာရွက်ကျိုသောက်လျှင် ကိုဗစ်-၁၉ ကာကွယ်သည် ဆိုသောကောလာဟလကြောင့် ကျွန်တော့်မိတ်ဆွေ လင်မယား ဒုက္ခရောက်သွားကြရ၏ အောင်မှူးဝေ မိုက်ကယ်နှင့်တုံးတုံးတို့ လင်မယား ခေါင်းတုံး တုံးလိုက်ကြ၏။ ကိုဗစ်-၁၉ကို ကာကွယ်ကြဟန် တူသည်။သူတို့မျက်နှာကလေးတွေက နုနုငယ်ငယ်။ခေါင်းတုံးနှင့်လည်း လှကြ၏။တချို့ကျတော့ မျက်နှာရင့်ထော်နေရသည့်အထဲ ခေါင်းတုံး တုံးထားလိုက်လျှင် ကြောက်စရာကြီး ဖြစ် သွားတတ် သည်။ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်း လွတ်လပ်မိုးနှင့်ကေဇော်မိုးတို့ဆိုလျှင် ခေါင်းတုံးနှင့်မလိုက်ပေ။နဂိုက ကျက်သရေတုံးရသည့်အထဲ ခေါင်းတုံးတုံးလိုက်တော့ လူညွန့်ပါတုံးသွားသယောင် ထင်ရ၏။ ကဗျာဆရာ(ကို)သစ်ငြိမ်းလည်း ခေါင်းတုံးနှင့်မလိုက်ပါ။သင်္ကန်းဝါဝါကြီးဝတ်ထားလျှင်ပိုဆိုးသည်။ဝါတော်တစ်ထောင်ရ မဟာဓားပြကထိကကြီးနှင့်သာ တူတော့၏။သင်္ကန်းအညိုကလေးနှင့် ဆိုလျှင်တော့ မဆိုးလှပေ။သူ့ကိုကြည့်ပြီး တစ်ခုတော့သိသွားသည်။ရုပ်ဆိုးတဲ့လူများ ဘာဝတ်ဝတ် မလှဘူးဆိုသော အသိပင်ဖြစ်၏။(တွယ်ရမှာပဲ ငါ့ညီလေးရယ်လို့…

”တီးကွက်နဲ့အတူလည်း မကနဲ့။ဘာနဲ့မှ မကနဲ့။နင်ဗိုက်ချောင်သွားရင် ထမင်းထပ်စားဦးမယ်မဟုတ်လား။ဆန်ကုန်တယ်။ကပ်ကြီးပြီးမှ ဝအောင်ကတော့ဟဲ့” အောင်မှူးဝေ [၁] ကိုရီနိုင်သည် ကိုဗစ်-၁၉ ရောဂါပိုးကြောင့် အိမ်ထဲအောင်းနေရသည့်အချိန် ကြာသည်နှင့်အမျှ စိတ်ကယောက်ကယက်ဖြစ်လာ၏။မြင်မြင်သမျှ အလိုမကျ၊ကြားကြားသမျှ အလိုမကျ၊နံနံသမျှအလိုမကျ၊စားစားသမျှ အလိုမကျ၊တွေ့ထိသမျှ အလိုမကျ ဖြစ်နေသည်။ ” ဒီစာအုပ်တွေ ဒီနားထောင်ထားတာ အကြည့်ရဆိုးတယ်ဆိုတာ မသိဘူးလား ဟမ်။ဒီမိန်းမဟာ အသုံးကိုမကျဘူး” ” ဪ..ကိုကိုပဲ လူမြင်ကွင်းမှာမထားနဲ့ လူတွေက ငှားဖတ်ပြီး ပြန်မပေးကြဘူးဆို” ” လူတွေမှ ငွေရှာမရလို့ မွဲတော့မှာပါဆို ဘာကြောင့် နဂါးနီသီချင်းပဲ ထပ်ကာထပ်ကာဖွင့်နေရတာလဲ” “ဪ..ကိုကိုပဲ ဇမ္ဗူဒိပ်နိမိတ်ဆို၊ဒီသီချင်းနေ့တိုင်းဖွင့်ရမယ်ဆို” ” တောက်..ဒီအနံ့ကြီးက ဘာအနံ့ကြီးလဲ။အန်တောင် အန်ချင်လာပြီကွာ” ” ဪ..ကိုကိုကြိုက်လို့ ကိုကိုဝယ်လာတဲ့ ဂျာမနီပရုတ်လုံးနံ့လေ။ကြွက်ပြေးတယ်ဆို” ” ကောင်းကွာ…

ရေမြင့်ရင်အနေမြင့်၊ ရေကျရင် အနေကျ၊ ငါးချလို့ဝမ်းစာရှာပြီး မြစ်ရေကြောမှာ အလိုက်သင့်ရှင်သန်နေကြတဲ့ တံငါသည်တွေရဲ့ဘဝ ​ကျော်သူစိုး ( ကလေးမြို့) သလ္လာဝတီလို့ခေါ်တဲ့ ချင်းတွင်းမြစ်အထက် ရေမိုင်(၅ဝ)ဆန်တက် ခရီးထွက်ခွင့်ကြုံခဲ့ရတာ လေးကို ရင်ထဲမှာသတိတရဖြစ်နေတုန်းပါ။ ကုသိုလ်နဲ့ဒေသန္တရ ဗဟုသုတတွေ ထုပ်ပိုးသယ်ပြန်ခဲ့ရ တဲ့ ခရီးစဉ်တစ်ခု …။ မွေးရာပါမျက်မမြင်ဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ မောင်နှမ(၄)ယောက်အတွက် ထောက်ပံ့ရေးအလှူငွေ သွားပို့ ပေးတဲ့ ခရီးစဉ်တစ်ခု ..။ မော်လိုက်မြို့အရှေ့ဘက်ကမ်းမှာရှိတဲ့ “လောင်းကောင်း”ဆိုတဲ့ ရွာ ကလေးဆီသို့ …။ သူတို့မောင်နှမ(၄)ယောက်အတွက် အထောက်အပံ့ဖြစ်စေမယ့် အလှူငွေအချို့ကို သွား ရောက် ထောက်ပံ့ကြတာပါ။ ကျွန်တော့်ငွေအင်အားနဲ့ ထောက်ပံ့နိုင်ခြင်းကားမဟုတ်။ ကျွန်တော့်သတင်းတစ်ပုဒ် အကျိုး ကြောင့် လှူနိုင်ခဲ့ခြင်းသာဖြစ်ပါတယ်။ မွေးရာပါစက္ခုအလင်းမဲ့ခဲ့ရတဲ့ သူတို့မောင်နှမလေးယောက်ကို သီတဂူစက္ခုဒါန ဆေးရုံကြီး…